18 Şubat 2009
Yakup Sarı’yı hatırlıyorum. Hiçbir zaman unutmadığım bu eski adamı.
Acılı günlerinde onunla olamadım. Ne oldu da duymadım onun acılı günlerini?
İşte ziyaretin zamanı dedim. Kendi kendime.
Kaldığımız kısa süre boyunca onu hep mutluluğu arayan birine benzettim. Kolay değil acı çekmek.
Onunla dostluğumuz yıllar öncesine dayanır. Memurluk günlerimizi geçirdim aklımdan. Kısa ama yağmurlu, soğuk o kış günlerinin öğle istirahatlarında kalorifer dairesinde okuduğumuz kitapların yeniden açıyor gibi hissettim kendimi.
Kısacası, bu eskinin canlı adamını şimdilerde çökmüş ve sönük buldum.
Ayrılırken, iyi ki “günlerini ne ile geçiriyorsun” diye sormuştum.
“Okuyorum” demesi, içinin canlı olduğunu ve sönük olmadığını düşünmeme neden oldu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder